İnsanların hayatları artık özel hayatı ve iş hayatı olarak iki bölüme ayrılıyor. Hatta günümüzde iş hayatı, özel hayatı daha çok etkilemeye ve ona şekil vermeye başladı. Zira iş bulabilmek, iş de kalabilmek, kariyer yapabilmek, iyi bir mevki ve ücret sahibi olabilmek, sosyal bir statüye kavuşabilmek, en çok gayret gösterilen uğraşıların başında geliyor.
Gerçekten de her şeyimizi iş hayatının gereklerine göre düzenliyoruz. Evimizi işimize yakın, bazen eşimizi işimize uygun seçiyoruz. İşimizin gerektiği yerlere gidiyor, işimizin istediği ölçülerde giyiniyoruz. İşimize uygun davranıyor, özel işlerimizi işimizin elverdiği şekilde devam ettirmeye çalışıyoruz. Tatilimizi işimize göre planlıyor, ayağımızı da işimizden elde ettiğimiz gelire göre uzatıyoruz. Böylesine insan hayatında önem arz eden bir konunun iletişim dünyamızı da etkilememesi mümkün değil. Günlük 24 saatin neredeyse en canlı olduğumuz yarısını işimizde, iş arkadaşlarımızla birlikte geçiriyoruz. Özellikle büyük şehirlerde ortalama sabah saat sekizde çıkan bir kişi eve en çok akşam yedi sekiz civarında dönebiliyor. Geriye kalan kısmın 7-8 saatini de uykuya ayırırsak çoluk çocuğumuzla, sevdiklerimizle geçirebileceğimiz yani özel hayatımıza ayırabileceğimiz günlük zaman yemek ve kişisel ihtiyaçlarımızın dışında ancak ve ancak yorgun olduğumuz 3-4 saat olabiliyor.
İşte; bizlerden ilgi, sevgi ve şefkat bekleyen eşimize çocuklarımıza yakınlarımıza ayırabileceğimiz zamanı ne kadar iyi ve kaliteli bir şekilde değerlendirmemiz gerektiği ortaya çıkıyor. Fakat hepimiz bunun farkında olmamıza rağmen maalesef zaman su gibi akıp gidiyor. Koşuşturmaca içinde ne kendimize, ne eşimize dostumuza ne de çocuklarımıza yeterli ve kaliteli bir zaman ayıramıyoruz. Bu arada elektrik, su, doğalgaz ve kredi kartı faturalarına yoğunlaşmaktan dolayı sosyal ilişkilerimizden çıkan faturaları göremiyoruz. Fakat, gerek iş, gerekse özel hayatımızda sonradan karşımıza çıkan “İletişim faturalarını” görünce elimizden maalesef bir şey gelmiyor. O zaman da; mevcut faturayı ona - buna çıkarmaya çalışıyor veya geçmişte yapamadıklarımız için üzülerek, gelecek içinde kaygılanarak bulunduğumuz “anı” yaşayamadan mutsuzluk üzerine kurulu fasit bir dairede dolanıp duruyoruz...
