Ailesini güvenli bir bölgeye götüren Toprak, daha sonra görevinin başına dönerek diğer depremzedelerin yaralarının sarılması için gayret göstermeye başladı.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat'ta meydana gelen depremlerden etkilenen Adıyaman'da yıkılan evlerinin enkazından kendi imkanıyla çıkan UMKE personeli 28 yaşındaki Mehmet Sinan Toprak, meslektaşlarıyla afetzedelerin yaralarını sarmak için çalışıyor.
Adıyaman'da annesi ve kız kardeşiyle Cumhuriyet Mahallesi'ndeki 4 katlı binanın en üst katında depreme yakalanan ve binaları yıkılan Toprak, kendi imkanlarıyla enkazdan çıktı. Annesi ve kız kardeşinin yanı sıra pek çok komşusunu da enkazdan çıkarmayı başaran Toprak, ailesini güvenli bölgeye bıraktıktan sonra Adıyaman UMKE birimine gitti.
Sağlık Bakanlığının talimatıyla Sıratut Mahallesi'ndeki Altınşehir İmam Hatip Ortaokulu'nun bahçesinde kurulan UMKE biriminde meslektaşlarıyla görevini sürdüren Toprak, depremzedelerin yaralarının sarılması için çaba gösteriyor.
Toprak, AA muhabirine, depreme uykuda yakalandıklarını, annesi ve kız kardeşinin çok paniklediğini söyledi. Onları yanına alarak kanepe ve televizyon ünitesinden üçgen oluşturmaya çalıştığını belirten Toprak, "Duvarlar çatladı, çok kötüydü. Dualar etmeye başladık. Alt kattaki evler çöktü. Kaymayla birlikte kelimeişehadet getirdik. Kesin öleceğimizi düşündük." dedi.
- "Enkazda kalanlar 'Yardım edin' diye sesleniyordu"
Deprem anının çok korkutucu olduğunu vurgulayan Toprak, "Sonra bina yıkıldı. Deprem durduktan sonra annem ile kız kardeşimi küçük bir boşluktan çıkarttım. Ailemi güvenli alana aldım. Yıkılan binaları gördüm. Enkazda kalanlar 'Yardım edin.' diye sesleniyordu. Enkazdaki bir pencere, alt kattaki çıkışları engelliyordu. Pencereyi kaldırdık. Birçok kişinin kurtulmasını sağladık. Yan binanın kapıları kapanmıştı. Bir anne, 'Bebeğimi kurtarın.' diyordu. Bebeği kurtardık." ifadelerini kullandı.
Deprem gecesi havanın çok soğuk olduğuna işaret eden Toprak, şunları kaydetti:
"Dışarıda cam parçaları vardı. Benim, ailemin, birçok kişinin ayaklarında cam kesikleri vardı. Olayın sıcaklığında kesiklerimizi, ağrı ve sızılarımızı hissetmedik. Artçı depremler oluyordu. Sığınacak yer bulamadık. Boş bir arsada bekledik. Üstümüzde bir şey yoktu, sırılsıklam olduk. Ailemi güvene aldıktan sonra, 'Gitmeliyim, arkadaşlarıma, insanlara yardım etmeliyim.' diyerek annemin elini öpüp birimime gittim. O andan itibaren sağlık hizmeti vermeye başladım. Çadırlar kurduk, insanlara yardım ettik. Bize destek vermeye gelen meslektaşlarımla görevime devam ediyorum."
